Nie należy używać amunicji starszej niż 15 lat.
Zalecamy chłodne miejsce o stałej temperaturze (12-15°C) i wilgotności względnej na poziomie ok. 50%. Substancje w prochu po 20 latach powoli zaczynają się rozkładać. Jeśli proch przechowywany jest w wysokiej lub zmiennej temperaturze, proces ten zacznie się szybciej.
Krótkie (lekkie) pociski do osiągnięcia stabilności żyroskopowej wymagają mniejszego gwintowania niż pociski długie. Każdy pocisk był projektowany z myślą o skoku gwintu dla określonej wagi pocisku. Użycie bardzo długich (ciężkich) pocisków, gdy skok gwintu nie jest wystarczający do ustabilizowania pocisku, może sprawiać problemy. Na przykład, skok gwintu .308 Win wynosi 12 cali. Wszystkie pociski o wadze około 12 g będą tutaj odpowiednie. Cięższe pociski mogą skutkować owalnym torem lotu pocisku i zmniejszać celność. Lżejsze pociski zaczną obracać się szybciej niż powinny, co jednak w praktyce nie ma znaczenia.
Należy wykonać strzał testowy w temperaturze, w jakiej spodziewamy się później strzelać. Następnie zostaw broń na około godzinę, aby ostygła. Amunicję można przechowywać w kieszeni lub w tej samej temperaturze co broń.
W nabojach z zapłonem bocznym proch znajduje się w bocznych częściach łuski, np. w .22 LR. W nabojach z zapłonem centralnym iglica uderza w zapalnik w środku łuski i powoduje zapłon dzięki temu, że proch znajduje się między miedzianą miseczką a kowadełkiem.
Łuska utrzymuje proch, pocisk i zapalnik razem i zapewnia ścisłe połączenie tyłu pocisku. Musi ona wytrzymać ciśnienie i umożliwiać wyjście jej po strzale. Mosiądz zawierający 70-72% miedzi oraz cynk spełniają te wymagania. Łuski bywają również wykonane na przykład ze stali, ale takie łuski nie są odporne na rdzę oraz przyczyniają się do większego zużycia narzędzi. Miękkie materiały, takie jak aluminium, są nieco mniej wytrzymałe, a ich powierzchnia może ulegać utlenieniu. Mosiądz jest zatem bardzo dobrym kompromisem.
Na to pytanie nie ma prostej odpowiedzi, ponieważ zależy to od tego jak szybko uderza w nią iglica. Według specyfikacji wojskowych upuszczenie stalowej kulki z danej wysokości powinno odpalić dowolną spłonkę. Istnieją również zasady, według których ta wysokość jest niewielka i żadna spłonka nie ulegnie uruchomieniu.
Według przepisów łowieckich pocisk myśliwski musi mieć głowicę umożliwiającą rozszerzanie lub grzybkowanie. Użycie amunicji do zawodów jest zatem niedopuszczalne. W niektórych krajach nie ma takich przepisów, przez co w użyciu są oba typy amunicji. Pociski, które nie rozszerzają się z przodu szybko stają się niestabilne i uwalniają energię. Jeśli pocisk trafi w twardą kość, nie dotrze on do ważnych organów, a tylko zrani trafione zwierzę. Dobry strzał zazwyczaj oznacza poważne uszkodzenie tkanki.
Natężenie dźwięku mierzy się w decybelach (dB). Skala decybelowa nie jest skalą liniową, tj. 100 dB nie jest dwa razy głośniejsze niż 50 dB. Wzrost o 3 dB oznacza podwojenie głośności. 100 db jest zatem około 17 razy głośniejsze niż 50 dB.
Różne metody pomiarowe dają różne wyniki. Poniższe liczby są oparte na pomiarach przeprowadzanych w USA.
Poziom powodujący trwałe uszkodzenie słuchu u człowieka wynosi około 120 dB, należy więc zawsze mieć na sobie nauszniki ochronne.
Magazyny strzeleckie często zamieszczają reklamy takiej amunicji. Należy upewnić się, że amunicja ma te same oznaczenia co broń. Używanie starych łusek może być niebezpieczne, ponieważ długo przechowywany mosiądz może się kruszyć po długich okresach przechowywania.
Nie, pod żadnym pozorem. Każdy nabój ma swoje przeznaczenie. W tym przypadku liczba 300 oznacza kaliber, tj. 0,3 cala = 7,62 mm. Nomenklatura używana przez Szwedzką Agencję Ochrony Środowiska może być myląca, ponieważ naboje opisywane są jako kaliber x długość łuski. Niektóre naboje mają inne oznaczenia, ale nie pozwala ich to sklasyfikować z dostateczną pewnością.
Przy układaniu obecnego katalogu wspomnieliśmy krótko o planach stworzenia takich nabojów, jednak wciąż są one w fazie projektu. Zakładamy, że .338 i .300 będą nadawać się do długich dystansów i nabojów myśliwskich. Oba są dostępne jako łuski. .375 wciąż jest w fazie projektowej.
Poczekaj przynajmniej 30 sekund. Skieruj lufę w bezpiecznym kierunku (nasyp ziemi) i wyjmij nabój. Nieudany zapłon ma zwykle dwie przyczyny. Albo spłonka nie zapaliła się tak jak powinna, albo iglica niewłaściwie uderzyła w spłonkę. Może to być spowodowane, na przykład, uszkodzeniem sprężyny, złą łuską lub niewłaściwym zamknięciem zamka. Przed oddaniem kolejnego strzału upewnij się, że lufa jest pusta.
Jeśli porównujemy tylko energię odrzutu, sprawa jest prosta. .30-06 przy standardowym ładunku i pocisku 11,7 g generuje energię 30 J, podczas gdy .300 Win Mag przy tym samym pocisku, ale prędkości 915 m/s generuje energię wynoszącą 44 J. .378 Weatherby generuje 95 J, a duże naboje, takie jak .505 Gibbs, 149 J.
Odczuwany odrzut zależy od tego jak szybko energia jest przekazywana na wagę broni. Większość strzelców czuje, że odrzut z .378 Weatherby jest większy niż z .505 Gibbs przez wagę i prędkość pocisku. Można jednak skutecznie ograniczyć odrzut przy pomocy dobrego, szerokiego trzewika kolby lub prostej kolby.
Przyczyn może być kilka. Jeśli naboje są przechowywane na skórzanym pasku, kwas taninowy może powodować formowanie się patyny na mosiądzu. Dlatego też łuska pocisków African często bywa niklowana. Wiele osób sądzi, że niklowane łuski wyglądają lepiej. Tarcie między stalą a niklem jest większe niż między stalą a mosiądzem. Dlatego też możliwe, że taka łuska w mniejszym stopniu wystaje z komory.
Chcielibyśmy odpowiedzieć na wszystkie Twoje pytania. Wypełnij poniższy Formularz Kontaktowy i daj nam znać czego tu brakuje, a my to uzupełnimy! Dziękujemy!